Ik ween om liefde die niet is ontloken . Uit het gedicht Ik ween om bloemen van Willem Kloos. Ik heb de vader van mijn moeder nooit gekend, en iedere keer als ik ernaar vraag hoor ik één ding: ‘Jullie zouden elkaar geweldig hebben gevonden.’ Ik ween om bloemen in de knop gebroken. Mijn opa is gestorven toen ik in de buik zat. Zo dichtbij om hem te ontmoeten en toch weer zo ver weg. Familie, nog samen, nog gezond. Uit het gedicht Foto van Willem...

Soms voelt mijn huis te groot. Niet omdat onze wanden zijn opgerekt of de kamers zijn uitgebreid, maar omdat zij er niet meer is . Die ene stoel aan de eettafel blijft leeg, haar kleren hangen niet meer in de kast. Ik kan haar niet meer vragen hoe ik van de vlek af kom op mijn kleren en of mijn blouseje wel juist is gestreken. Juist door haar afwezigheid is haar aanwezigheid zo sterk. Gerrit Achterberg verwoordt dit gevoel pijnlijk treffend in...

Soms lijkt het alsof we in een wereld leven waarin iedereen sterk moet zijn, waarin gevoelens er minder toe doen en kwetsbaarheid wordt gezien als zwakte. Toch, is juist het uiten van die gevoelens, ook in deze wereld, essentieel. Of je die gevoelens van pijn, stress of verdriet nou opschrijft, deelt met iemand of uit in je favoriete hobby maakt niet uit. Hetzelfde effect blijft: de loodzware last die je elke dag met je meedraagt, wordt lichter...

Mijn grootmoeder slaat haar armen stevig om me heen. Haar geur – een mengeling van tabak en vijgenbladeren – zal ik nog dagen met me meedragen. “Zul je voorzichtig zijn?” vraagt ze, terwijl ze me loslaat. Haar blik is geruststellend, maar achter haar ogen schuilt een zee van verloren tijd, een werelddeel dat ik achterlaat zodra ik door de luchthavenpoorten stap. Uit het gedicht Afscheid van Adriaan Morriën: Zul je voorzichtig zijn? Ik weet wel...

Julian en ik hadden afgesproken. We hadden een afspraak. Twee uur s ’middags zou hij bij mij thuis zijn. Het is twee uur. Julian waar ben je? Vijf minuutjes te laat waarschijnlijk, maar ik heb geen appje van je gekregen. Kwart over twee. Waar blijf je? Ik app hem en hij zegt “oh sorry, helemaal vergeten…” Het is weer gebeurd. Alweer. Alweer! Hij heeft geen idee hoeveel impact dit op mij heeft. Ik schiet er meteen in, mijn onzekerheid. Keer op...

Uren, dagen, weken, maanden, jaren, eeuwen – elementen van tijd die het leven vormgeven. Die mijn leven vormgeven. Voor de een vliegt zijn leven voor zijn ogen voorbij, voor de ander is het leven uitbundig lang. Maar toch blijft het dezelfde periode. Is het leven dan een grap, of zit er iets achter deze illusie van tijd? Tijd doordringt alle onderdelen van ons bestaan. Het ordent onze dagen, markeert herinneringen en bepaalt onze toekomst. Maar...

De gedichten Deze lente, dit van Miriam Van hee en In dit ondermaanse van Gerrit Komrij geven eigenlijk een soort reflectie van het leven, waarbij we onszelf goed in de spiegel aankijken van wat er nou precies goed en slecht gaat. In dit ondermaanse geeft een optimistische inkijk in het leven, ik zie mezelf er heel erg in terug. Ik ben zelf eigenlijk altijd vrolijk, zelfs met tegenslagen en mindere cijfers. Ik ben nog niet zeker of ik over ga...

Dat is een vraag die ik al veel aan mezelf heb gesteld. Het gedicht Het landschap van Leo Vroman laat me eerder voor de natuur kiezen. De tijden van gezellige wandelingen door de lentelandschappen met mijn gezin. De tijden van avondspellen met de scouts in de donkere bossen. De tijden waarin ik met mijn broertjes in de tuin speelde. Het slot van het gedicht gaat zo: (…)Dan sta je stil, knijpt in mijn hand, en roept: Waarachtig! Daar! en wijst...

Opstaan, school, huiswerk, slapen en opnieuw. Als kind trotseerde ik deze regelmaat vol verwachting. Opstaan, stage, thesis, slapen en opnieuw. Ik geloofde dat het geheim van de toekomst in de dagelijkse routine zat. Keer op keer overleefde ik de herneming van opstaan, werken, huishouden, slapen en opnieuw. Anna Enquist schreeuwt het uit in haar gedicht Ontsnappen : In de kooi van dag en nacht, de kooi van de boodschappen, blikjes bier, de betere...

Bij het bladeren door de dichtbundel was ik op zoek naar gedichten die het comfort van een stad in de nacht brachten. Ik zocht de sfeer van mensen die op een draf dringend naar huis lopen of net doelloos door de donkere stad kuieren. Dit is mijn favoriete sfeer die ik graag opzoek. Het gedicht De eenzamen van Bernard Dewulf, dat geschreven is in 2018, past zeer goed bij deze sfeer. In de avond heerst er een soort anonimiteit rond elk individu...